Nieuws

Beste mensen,
 
Galerie Urinoir Bezet bestaat nu een jaar. Deze expositie van Hanni Stolker is de 8e. De zeer geanimeerde opening van deze galerie was in november 2012, een jaar geleden dus en ik mocht daar toen als dichter een kleine bijdrage aan leveren. Inmiddels hebben hier geëxposeerd: Martin Scheffer, Annelies Bouwman, Daniëlle Spoelman, Erna Reiken, Jet Altenburg, Grietje Bouman en Bert Otter. Die laatste hangt hier nog, of liever gezegd zijn werk staat hier nog fier overeind: De Penis van Kilo. Ik ben benieuwd wat daarover bij de opening is gezegd.
En dan nu Hanni als 8e exposant, met "Trau deinen Augen" .
 
Het bestuur van KunstenLandschap - voorheen de Kunstroute Lonneker-Roombeek - stelt het verzoek om deze expositie van Hanni Stolker te openen bijzonder op prijs en ik ben blij dat ik het namens het bestuur mag doen, maar op verzoek van Hanni niet te lang en niet te zwaarwichtig. Ik had meteen weer het beeld voor ogen van Hanni, als bruid in de morgen dwalend en zingend door de boomgaard van Ben Wolf, bij de Kunstroute 2012. Het was in een samenwerking met het Collectief Z.T. Hanni's uitdossing - een fraaie bruidsjurk mét sleep - , haar droefgeestige levensliederen, de bijna lege fles, het verlepte  bruidsboeket, alles riep een melancholisch gevoel op. Het is toch wat: de bruid gehuld  in maagdelijk wit, dwalend tussen de appelbomen op zoek naar DE appel, verlaten door hem met wie zij tot het einde der tijden haar leven dacht te kunnen delen. En niet alleen dwaalde zij door de boomgaard van Ben Wolf, ook is zij al zingend en drinkend gesignaleerd in o.a. Sonsbeek, zowel binnen als buiten de perken. En ook daar steeds op zoek naar die prins op het witte paard.
 
Nou weten wij dat ook prinsen op witte paarden wel eens door Lonneker rijden. Binnenkort komt er weer een - een oude prins met een lange witte baard én op een wit paard, geassisteerd door in de Verenigde Naties zwartgemaakte blanke mannen en vrouwen. Maar die prins bedoel ik niet. Nee, een mooie jonge prins die rijdend door Lonneker opeens aandrang voelt en weet dat hij moet afstijgen om de inwendige waterstand te regelen. Hij ziet een urinoir, een prachtig urinoir, hij wil zijn gouden gulp open ritsen om het prinselijk lid vrije toegang te verschaffen tot de waterplaats en ziet dan dat deze veranderd is in een kunstzinnig gebouw waarin werk van Hanni, prachtig werk van Hanni. De prins verliest ogenblikkelijk de aandrang tot waterstandregeling. Er traut seine Augen nicht. Er guckt nog einmal, traut dann seine Augen en wil met Hanni aan de rol. Er borrelt een andere aandrang in hem op....
Hoe dit verder gaat weten we niet, want de expositie moet nog eerst geopend worden en als dichter vind ik dat daar ook een gedicht bij hoort.
 
 
Wie neemt de maat
 
 
's Nachts, tussen 12 en 1, het dorpsplein verlaten
gestommel op de begraafplaats
 
dekstenen kantelen, skeletten verrijzen
verknekelen zich om Ottermania
 
geen kan zich die maat nog nemen
pochverhalen zwellen
 
 
 
high noon op het dorpsplein
kinderen joelen, rennen om het urinoir
 
geklooi van  jongens
één zeikt tegen een eik
 
gelach om de maat binnen, de maat buiten
heeft nog een lange weg te gaan
 
 
 
de voormalige waterplaats verlicht door
een zonnepaneel, verdicht de kunst
 
beperking van ruimte
geen grenzen aan ideeën
 
het licht springt aan, een kind met de neus
tegen de rechter ruit kijkt, lacht, vraagtekens in de ogen 
 
 
zo verrast telkens weer het vormgegeven idee
hier, in deze kleine granieten kunstbunker
 
dáár, in die grote, in de alpenwei bij Giornico
de maat van geen belang
 
onder de eiken gaat Hanni
met ons aan de rol
 
 
BoBBoswinkel
 
Ik heb al een tipje van de sluier van Hanni opgelicht, maar ik wil nog graag een paar zaken over haar en haar werk vertellen. De naam Stolker verwijst naar haar Enschedese roots. Dat is alleen maar een pré. Na de AKI is ze verhuisd naar Arnhem. Als kunstenares maakt Hanni schilderijen, vooral portretten, maar ook muurschilderingen. Kijk op haar site en u zult versteld staan. Ook maakt zij van uw truitje een kunstwerk.
Daarnaast staat op haar site meer over haar optreden als zangeres  van het levenslied. Daar zullen we zo nog iets van horen.
 
Het persbericht hebt u natuurlijk allemaal gelezen. Toch iets daaruit: met veel plezier heeft Stolker de afgelopen maanden gewerkt aan haar expositie in Lonneker. Het uitgangspunt van haar expositie in de kleinste galerie van Nederland is de oorspronkelijke functie van het gebouw en de lijfspreuk van Otto Dix. Net als de wereldberoemde Duitse kunstenaar is Stolker ervan doordrongen: het bekijken van kunst is een kwestie van kijken. "Trau deinen Augen".
In dit digitale tijdperk is dat laatste trouwens niet altijd een goed advies, want dan kun je zelfs soms je hersens niet vertrouwen: je weet niet wat je ziet, je ziet niet wat je weet en dat je niet weet wat je niet ziet, is ook niet alles.
 
Nou weten we allemaal dat deze galerie oorspronkelijk een urinoir, een waterplaats, een swaffeloord, een blaasledigingsafwerkplek voor mannen, een ommuurde pisbak was, zo dicht naast de kerk ook wel een blaaskapel genoemd en gefrequenteerd werd door kerkgangers, kroegtijgers en andere draodnaegels.
Dan de vraag: hoe maak je als kunstenares je expositie in die mannenplek?  Dat zorgt voor de nodige hoofdbrekens. Hanni's antwoord hangt hier - analoog! - binnen.
Ik kan u verzekeren dat zij er een eigenzinnig, weloverwogen, goed passend, kleurig en verrassend antwoord op heeft gevonden. Echt Hanni.
 
Komt, ziet, und Trau deinen Augen.
 
En als klap op de vuurpijl voert Hanni zo de prins in vermomming ook nog ten tonele.
 
De expositie bijna is geopend, maar eerst is het woord nog aan Hanni.
 
 
 
 
BoBBoswinkel